Over mij

Mijn foto
Engagement | Mental awareness | Mental fitness |Personal (effectiveness) coaching | Executive coaching | Teambuilding events | Leadership training | Target management | Assessment-centers | Interim management | Sustainability management | HRM

zondag 20 maart 2011

Strokes en succes

Een bekende quote van David Brinkley is "A successful man is one who can lay a firm foundation with the bricks others have thrown at him".

De algemene gedachte is dat negatieve strokes niet (goed) werken. Vele counselors, trainers, coaches en therapeuten geven aan dat negatieve strokes een negatieve invloed hebben en daarom vermeden moeten worden. Liever richten ze zich op een positieve benadering en dus positieve strokes.

Strokes zijn “eenheden” van erkenning en ze kunnen in positieve en in negatieve zin door mensen aan een ander gegeven worden. De boodschap van erkenning is belangrijk als het gaat om de emotionele groei van mensen. Als men continue van anderen een boodschap krijgt dat men niet erkend wordt dan zal dit schade toe kunnen brengen aan de emotionele groei van een persoon. Deze negatieve strokes kunnen dan uiteindelijk samen komen in de gedachte: Jij bent niet OK ! En dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Maar waar komen zaken als weerbaarheid, incasserings- en doorzettingsvermogen dan vandaan ?  En zijn dat nou juist niet sleutelfactoren om uiteindelijk tot (duurzaam) succes te komen ? Volgens mij bouw je geen weerbaarheid op als je altijd bevestigd wordt, is er geen kans op het ontwikkelen van incasseringsvermogen als je nooit tegenslagen te verwerken hebt gehad en is doorzettingsvermogen gerelateerd aan het veelvuldig oefenen in omstandigheden dat het je (nog) niet voor de wind ging.

De maatschappij van tegenwoordig is aan de ene kant bitter hard. Alles draait om cijfers, succes en zelfredzaamheid. Kinderen moeten op jonge leeftijd al presteren en hoe ouder je wordt des te minder ruimte er is voor falen. Aan de andere kant willen we alleen maar het goede nieuws over brengen en dienen we onze partners, kinderen, collega’s en andere mensen in onze omgeving met een fluwelen handschoen aan te pakken. In mijn ogen is het vreemd dat die harde samenleving wenst te drijven op de gedachte dat alleen het positieve je kan stimuleren en hier ontstaat volgens mij ook een enorm gapend gat waar steeds meer mensen in zullen vallen.

Nagenoeg alles wat je doet in je leven kan door middel van training verbeterd worden. Trainen is het stelselmatig beoefenen van een bepaalde vaardigheid. Als je regelmatig tegenslagen te verwerken hebt gehad en die hebt moeten verwerken, ben je daar beter in getraint dan iemand die nauwelijks tegenslagen heeft gehad. Met dat in ogenschouw acht ik het onverantwoord om te varen op een koers waarbij alleen positieve strokes als uitgangspunt mogen dienen.

Is een gezonde mix van negatieve en positieve strokes niet de beste methode om mensen progressie te laten maken ? Volgens mij is het wel gezond om soms eens even niet OK te zijn in de ogen van anderen. Die momenten zetten je namelijk werkelijk aan het denken en bieden je de kans om verbeteringen aan te brengen aan jezelf. Je leert immers het meest van je tegenslagen. Teveel succes en te weinig tegengas kan een snel omgeving creëren waarin je lui en arrogant wordt. Daarnaast nemen je vermogens om negatieve zaken het lijf te bieden af omdat je er niet meer genoeg in traint. Een elementair punt is dat het onderhouden van vaardigheden door middel van training essentieel is. Ergo; als er eenmaal succes aanwezig is, verdwijnt niet de noodzaak om met negatieve strokes te trainen.

Een negatieve stroke heeft (gelukkig) de eigenschap dat deze langer in het hoofd aanwezig blijft dan een positieve. De impact en het waarschuwingseffect ervan resoneren dus langer in het achterhoofd en in die zin zijn ze als brandstof op weg naar het succes duurzamer van aard. Je hebt er gewoonweg minder van nodig maar we kunnen zeker niet zonder.

Het Boeddhisme stelt dat al het lijden in de wereld voortkomt uit verlangens. Hiermee anders gezegd dat diegene die een verlangen heeft hierdoor zal lijden. Lijden en verlangen zijn daarmee dus onlosmakelijk aan elkaar verbonden en het Boeddhisme geeft aan dat om vrij van lijden te komen je het verlangen op moet geven. Voor mensen die hun hele leven aan een geloof willen wijden en zich afzonderen in bijvoorbeeld een klooster is dit wellicht haalbaar maar voor hen die werkzaam zijn in een westers bedrijf en onderdeel zijn van een westerse samenleving zal dat helaas niet gaan. Wij hebben nu eenmaal altijd verlangens, wensen en ambities. We zullen hier de zaken dus om moeten draaien; als je verlangens hebt, zul je moeten accepteren dat je ook zult lijden. En hier gaat het wat mij betreft vaak mis in onze maatschappij. We willen wel ambities nastreven maar daar niet voor lijden. Wij zien lijden als iets wat we liever ontlopen. Daar waar we kunnen, ontwijken wij het zonder te realiseren dat nu juist het lijden een essentieel onderdeel is van het nastreven en (hopelijk) behalen van de ambitie. Ontwijken betekend dus feitelijk het creëren van een omweg of misschien zelfs wel het inslaan van een doodlopende weg. Obama gaf ooit in een speech aan dat deze vorm van denken feitelijk de armoede en misschien ook wel ooit het failliet van deze tijd is in de westerse samenleving.

Dit stuk is zeer zeker niet geschreven als een pleidooi voor het lijden of het neerhalen van het positieve denken. Sterker nog; ik ben een fervent voorstander van positief en constructief denken en ik zie een sleutelrol voor lijden en dus ook negatieve strokes in deze weggelegd. Dit is dus op zijn best een pleidooi voor de gedachte dat als we niet (gecontroleerd en gedoseerd) om leren gaan met negatieve strokes wij verminderd effectief zullen zijn op weg naar onze doelen. Nietzsche schreef; "Bepaal de kracht van de wil door te zien hoeveel weerstand, pijn en marteling deze kan verdragen en dat weet om te zetten in zijn voordeel." Hiermee geeft hij aan dat wilskracht een factor is die kan helpen om situaties in je voordeel te beslechten. Deze kracht is te testen en te trainen door daar negatieve prikkels op los te laten om vervolgens te zien hoe men daar mee om gaat. Ik wil nog wel een stap verder gaan en stellen dat degene die zichzelf het beste c.f. die theorie (van Nietzsche) traint daar ook uiteindelijk het meeste voordeel uit weet te halen.

Goed engagement beleid binnen organisaties zal dus ook die elementen in zich moeten hebben en een evenwichtige en geëngageerde samenleving is niet prestatiegericht en ambitieus aan de ene zijde en gevuld met angst voor het lijden aan de andere zijde. Sta voor je ambities en durf te lijden !

Arie van Ingen
Ares Mental Power

Geen opmerkingen:

Een reactie posten